Fantastic Forgeries

I chose the stairs in the Boijmans museum. It fascinated me that the object was placed behind glass what suggest that is it valuable and fragile. On the website of the boijmans van Beuningen museum is stated that it is probably made in 1700 and in the museum it self in 1660 so that raised some questions for me if the museum does not even have the correct dates.

Staircase of a house on the Vijverberg in The Hague,'1700?' Sculptor: Willem van Sundert (Den Haag 1656 - Den Haag 1747) Client: Simon de Brienne (Jouy le Châtel - Den Haag 1707) Material and technology: linden- en eikenhout Object type: trap Dimensio)

Research

About the Piece

The staircase in the Museum Boijmans van Beuningen consist of three flights, joined by two quarter landings. It has a continuous carved balustrade made up of nine panels, four sloping and five horizontal, of flowing acanthus scrolls. Each panel was designed from the middle axe. The decoration consists of stylized animals heads transforming into elaborate acanthus scrolls. The composition of horizontal panels is strictly symmetrical.

Three panels, one at the first landing and two on the first floor, have two eagles’ heads, facing away from each other, holding a garland in their beaks. The two panels on the first floor are alternated with two longer ones of analogical composition but with dolphins instead of eagles. From their mouth flow out thick scrolls suggesting water. The sloping panels are symmetrical in general composition but not in details. The incorporate handwork next to two eagles’ heads and acanthus. Two panels have flat handwork and are enriched by snakes at the sides. The other two have profiled handwork and no snakes. The finals of the first floor differ from those situated on the landings and flights of stair. The former are much bigger and decorated with acanthus leaves an pea-pod, whereas the latter have simple rosettes at the top and the sides.

New light on a old staircase by Ada Elzbieta Grochowska

Comparable Staircases

Rococo

Rococo, less commonly roccoco, or "Late Baroque", is an 18th-century artistic movement and style, affecting many aspects of the arts including painting, sculpture, architecture, interior design, decoration, literature, music, and theatre. It developed in the early 18th century in Paris, France as a reaction against the grandeur, symmetry, and strict regulations of the Baroque, especially of the Palace of Versailles. Rococo artists and architects used a more jocular, florid, and graceful approach to the Baroque. Their style was ornate and used light colours, asymmetrical designs, curves, and gold. Unlike the political Baroque, the Rococo had playful and witty themes. The interior decoration of Rococo rooms was designed as a total work of art with elegant and ornate furniture, small sculptures, ornamental mirrors, and tapestry complementing architecture, reliefs, and wall paintings. The Rococo was also important in theatre. The book The Rococo states that no other culture "has produced a wittier, more elegant, and teasing dialogue full of elusive and camouflaging language and gestures, refined feelings and subtle criticism" than Rococo theatre, especially that of France. The word is seen as a combination of the French rocaille (stone) and coquilles (shell), due to reliance on these objects as decorative motifs.[3] The term may also be a combination of the Italian word "barocco" (an irregularly shaped pearl, possibly the source of the word "baroque") and the French "rocaille" (a popular form of garden or interior ornamentation using shells and pebbles) and may describe the refined and fanciful style that became fashionable in parts of Europe in the 18th century.[4] Owing to Rococo love of shell-like curves and focus on decorative arts, some critics used the term to derogatively imply that the style was frivolous or merely modish. When the term was first used in English in about 1836, it was a colloquialism meaning "old-fashioned".

Rococo Examples

Acanthus (plant)

Several species, especially A. balcanicus, A. spinosus and A. mollis, are grown as ornamental plants. Acanthus leaves were the aesthetic basis for Corinthian capitals; see acanthus (ornament).

Acanthus (ornament)

The acanthus is one of the most common plant forms to make foliage ornament and decoration. In architecture, an ornament is carved into stone or wood to resemble leaves from the Mediterranean species of the Acanthus genus of plants, which have deeply cut leaves with some similarity to those of the thistle and poppy. Both Acanthus mollis and the still more deeply cut Acanthus spinosus have been claimed as the main model, and particular examples of the motif may be closer in form to one or the other species; the leaves of both are in any case, rather variable in form. The motif is found in decoration in nearly every medium.

Contemporary wood objects

During Class

Why i thinks this work is interesting:

The maker could show how good he was at his craft
It is made by hand
The work is so special that it's placed behind glass
Natural
Vulnerable

Suggested Techniques:

3D printen, soldering
frezen
kleien
hout snijden
keramiek
vlechten
hologram

Context:

vroeger gebruikt als ornament nu gemaakt voor kinderen als speelgoed
gegoten gangen stelsel van mythologische wezen

Associatie:

aquarium
poort/deur
piramide
trap rocky balboa
spaanse trappen
de zeven hemelen

Replica

Interpretation

Diorama in resin

Written Assignment

Tools of the Trade

Concept omschrijving

Waarom raken mensen gehecht aan objecten? Mensen raken gehecht aan objecten, denk maar aan een strand wandeling, je ziet een mooie schelp, neemt het mee niet alleen omdat je het mooi vind maar als je het ziet denk je aan dat mooie moment. Het gaat dus niet zo zeer om het object maar om de herinnering die achter blijft. Het object krijgt dus een emotionele waarde. Ik ben daarom onderzoek gaan doen naar waarom? the Biology of Attachment [1].

biology of attachment
attachment in adults
psychoanalysis

Ik groeide op met familie die aan de andere kant van de wereld woont wat een indruk in mijn leven achter heb gelaten en mijn relaties later in mijn leven vormde. Een goed voorbeeld is het verhaal en de relatie tussen mij en mijn opa. Ik heb hem letterlijk 3 keer gezien, hij zei geen woord, ik kende hem niet maar voelde me erg verbonden door het idee dat ik uit hem voor kom. Toen hij overleed heeft mijn vader een stukje van zijn haar voor mij bewaard…..

Ik heb meer dan 6 jaar lang een relatie gehad met een man die soms in totaal 6 maanden in het jaar in het buitenland zat. Je hebt een emotionele band met iemand die je niet vaak ziet.. Ik heb toen een sieraad gemaakt. Twee ringen met haar van ons beide in giethars gegoten als prototype voor een rouwsieraad van mijn opa..

De ring werd op een gegeven moment mijn op maat gemaakte/persoonlijke 'talisman'. Het werd een 'tool’ dat ik bij mij droeg waar ik een emotionele band mee heb, het werd een psychische ondersteuning en een (positieve) herinnering van een persoon en gevoel die ik bij me droeg. het maakt het object persoonlijk op een bijna egoïstische manier omdat je het bij je draagt voor je eigen gemoed stand.

Het gaat mij niet om het stukje DNA, niet om de code, maar om het menselijke.

Onderzoek

Kern woorden die voorkomen in de omschrijving:

Emotionele band
Moment
Herinnering
Emotionele waarde
Psychische ondersteuning
(Object) egoïstisch op een persoonlijke manier
Menselijk
'Een stukje van de persoon bewaren'

Woorden die ik associeer met 'bij je dragen & preserveren'

BIJ JE DRAGEN:

Zak
Organen
Urine - Vloeistof
Bloed
Bloedvaten
Hol -Gevuld
Holle dingen

preserveren (ww): 1) Bewaren 2) Beveiligen 3) Behoeden

PRESERVEREN:

Tijd
Houdbaarheid
Intact
Koelen
Buisjes
DNA
DNA bewaren voor later
Pekelen

talisman:[zelfstandig naamwoord]• voorwerp dat je beschermt tegen ongeluk

OBJECT - Een object is elk ding dat zich aan de menselijke zintuigen voordoet, of het is een zaak, proces of persoon waarover men aan het spreken of denken is. Objecten kunnen zowel werkelijk bestaand als denkbeeldig zijn.

VOORWERP - Een voorwerp is een tastbaar en handelbaar levenloos object. Het kan elk ding zijn dat zich aan de menselijke zintuigen voordoet.

Een object is dus altijd iets wat geen leven bevat en in dat opzicht geen waarde heeft. Het krijgt pas waarde na dat de 'eigenaar' er emotionele waarde aan toevoegt. De context moet daar door veranderd worden. Dat veranderd door de persoonlijke belevenis, gevoel en omgeving waar het object is gevonden of ontwikkelt is. Dat zorgt voor een verbintenis (gevoel) tussen de persoon en 'zijn of haar' object. (Subjectief)

PERSOON - Behalve als een ontwikkeld biologisch systeem wordt de mens door velen ook beschouwd als een wezen met een 'geestelijk leven'. De mens heeft zeer goed ontwikkelde hersenen, waarmee hij in staat is tot abstract nadenken, taal, introspectie, probleemoplossing en emotie.

persoon (zn): eenling, enkeling, individu, mens, particulier, persoonlijkheid, sterveling,wezen, ziel

Wat maakt een persoon?

Emoties [2] & Gevoel [3]
Identiteit -Culturele achtergrond -Opvoeding [4]
Ziel [5]
Uiterlijke kenmerken
Karakter
Gedachtes
Leeft
Ademt

Voorbeelden

Objecten die menselijke 'resten' bevatten

mourning jewelry

Mourning jewelry has been around since at least the 16th century, but it is widely associated with the Victorian Era, when mass production made it affordable. The trend reached its high point after the death of Prince Albert in 1861, when Queen Victoria, as well as members of her court, wore black clothing and matching mourning jewelry for decades.

Some of the most interesting examples of mourning jewelry included hairwork, which describes bracelets, necklaces, and rings made from woven human hair. The hair was not necessarily from the deceased—in the middle of the 19th century, 50 tons of human hair a year was imported into England for use by the country’s jewelers. To create a connection to a deceased loved one, their initials were often discreetly woven into the object.

Lockets were also popular. Some contained a lock of the deceased person’s hair. Other lockets held a photo of the departed. The photo lockets were actually descendants of miniature portraits, which had been very popular early in the century and had historically been used in mourning jewelry to honor deceased monarchs. Carved cameos or silhouettes were another way to remember someone. [6]

"People started making memorial jewelry because there was no photography, and if your loved one died you wanted something as a touchstone to remember them every day." You could also get a painting made of your loved one, and later on there was a fad in "death photography" — but before photography came along, this was the main way that people remembered their departed loved ones. These items weren't limited to women, either; men could have memorial cufflinks or pocket watch fobs with parts of the deceased person's hair braided in. [7]

Haar

Tanden & Haar

Tranen

A Victorian-era lachrymosa, also called lachrymatory, tear catchers, or tear vials. Sometimes worn on a necklace, sometimes merely held, they were used the gather the tears wept by mourners at funerals. One type of lachrymosa had a special top which allowed the tears to evaporate (signifying the time to stop mourning), others had a sealed top to allow the tears to last for a year, at which point they would be poured on the grave of the person whom the tears were wept for.

sentimental jewelry

A close cousin of mourning jewelry is sentimental jewelry. Sometimes the forms were used interchangeably. For example, that lock of hair might have come from one’s fiancée, so determining whether a piece of jewelry is true mourning or merely sentimental can be tricky.

Other pieces, though, are clearly classifiable as sentimental. For example, acrostic rings, in which the first letters of multiple stones spelled out words like “dearest” (from left to right: diamond, emerald, amethyst, ruby, emerald, sapphire, and topaz), were exchanged by lovers and partners who were very much alive.