User:P.vandenberg
Contents
TOOLS OF THE TRADE
Artikelen Herinneringen
Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt.
In het autobiografische geheugen tekenen we onze persoonlijke lotgevallen op. Het is het register dat we raadplegen als iemand ons vraagt wat onze vroegste herinnering is, hoe het huis eruit zag waar we als kind hebben gewoond of wat het laatste boek is dat we hebben gelezen. Het autobiografische geheugen groeit samen met ons op. Het is onze intiemste metgezel, maar stelt ons ook voor vragen. Waarom trekt het zich zo weinig van onze opdrachten aan, maakt het zoek wat we hadden willen bewaren, of komt het kwispelstaartend aandragen wat we juist hadden weggegooid om het kwijt te raken? Waarom zijn we vrijwel alles vergeten wat voor ons derde of vierde gebeurde? Hoe komt het dat geuren zulke vroege herinneringen losmaken? Waarom hebben we zo'n feilloos geheugen voor krenkingen? Waarom lijkt het leven sneller te gaan als je ouder wordt? En dit zijn nog maar de alledaagse vragen. Het psychologische onderzoek naar het autobiografische geheugen probeert ook op te helderen waarom iedereen nog precies weet waar hij was toen hij hoorde dat prinses Diana was verongelukt, hoe déjà vu's ontstaan, waarom onze herinnering altijd voorwaarts en nooit achterwaarts verloopt, of hoe een damgrootmeester blind tientallen partijen tegelijk weet te spelen. Hoe kan het dat stervenden soms hun hele leven 'als een film' aan zich voorbij zien trekken? De antwoorden komen soms van de zolders of uit de kelders van de psychologie, en kunnen niet altijd tot in decimalen worden gegeven, maar ze hebben hun oorsprong in de nieuwsgierigheid naar dat deel van het geheugen dat tegelijk ons verleden en onze identiteit uitmaakt.
Ernesto Neto | The Garden 2003
Maria Anwander
Corrasable (2013) | damonzucconi
Do Ho Suh | Seoul Home
Vera Chapter | Eelko Moorer Vera is a multi-disciplinary project that recreates a fictional character’s material and sensorial world. Thirty-one photographs from a girl’s family were found a few years ago in a second hand shop in Brighton, these images have become the beginning of all of our narration. Vera is our muse. Vera is an ongoing investigation of design, art, literature, creativity, memory, narrative and how we experience our life world. Each new chapter continues to expand Vera’s fictional and collaborative biography through a series of productive, collaborative and, perhaps, combative new potentialities.
The Memory Container by Weiche Wu seeks to analyze our body, which contains both physical and emotional experiences. Translating biological data into a readable language using two ordinary objects, a scale and a height chart.
The Weight Recorder records the changing weight of a person over a period of time. The scales will eventually produce a graphic ‘life-tracing’ on a disk. The Height Recorder uses a common experience, featuring a doorframe as a height chart and leaving marks on it to show a child’s height, to record the specific memory. By using a long wooden stick hanging on the wall, the user can stand against the stick and draw a mark on it every year. After some years the stick can be cut into several pieces, according to the marks and reassembled into musical scales on a xylophone. Those scales are ordered by year, each scale represents an age of the user. Therefore, when a mallet slides across the xylophone, the sound pattern narrates the user’s height changing process.
Chinese Whisperer
Jonathan Harris | The whale hunt A storytelling experiment
Jackson Patterson | Recollected Memories His work reflects various photographs that he has merged with others from his family's albums. Patterson find himself inspired by the stories that come into focus when we collocate the medium of photography with 21st century technological practices, the cultural influence of our country’s migration west, and the personal history of family. Every piece, blended with others, processes its very own original story as well as insights about representation, fabrication and visual language. The photographer who is originally from Arizona, found during the project that the stories he discovered are not only his family's stories but are stories that exist throughout the west and beyond. 'They are stories of perseverance, pride, struggle, life and death. They are human stories intertwined in a majestic landscape.'
PLAYGROUND
HOMO LUDENS (spelende mens)
Het zuivere spelen is 1één van de voornaamste fundamenten van de beschaving.
Geen direct materieel belang aangebonden of nut verworven.
Opzettelijke bepaalde tijd en ruimte volstrekt.
Verloopt orderlijk volgens bepaalde regels.
Gemeenschap verbanden roept het op.
Met geheimen omringen of door vervorming als anders dan de gewone wereld accentueren.
Ronit Izraeli | Nomadic Space
Noguchi | playground equipment
Noguchi | Play Mountain, 1933
Aldo van Eyck
TEST
PAULA VAN DEN BERG
GEKOZEN OBJECT
Hil Andringa, Witte Kubus Kunststof
25 Maart 1896 - 26 Februari 1985 Beeldhouder Vormgever
ONDERZOEK KUBUS
Witte kubus (tentoonstelling ruimte) In de zoektocht naar de betekenis van de wijze van tentoonstellingen moet je kijken naar ruimtes die zijn opgebouwd met gelijkwaardige principes, het ontstaan van deze ruimtes van eeuwige display zijn niet alleen terug te vinden in de geschiedenis van kunst maar ook in de geschiedenis van religie waar de ruimtes in feite nog ouder zijn dan de middeleeuwse kerk. Bijvoorbeeld de Egyptische graftombes komen verbazingwekkend dichtbij bij de zelfde principes als hoe nu kunst wordt ge-exposeerd. De Egyptische grafkamers zijn ook bedoeld om het bewust zijn van de buitenwereld te elimineren de illusie van de eeuwige aanwezigheid moest worden beschermd tegen de stroom van tijd. De Paleolithicum beschilderde grotten van Magdalenien en Aurignacien culturen in Frankrijk en Spanje zijn ook schilderijen en beeldhouwwerken gevonden die in een setting zijn geplaatst om de buitenwereld weg te houden en moeilijk bereikbaar te maken. De expositie ruimtes van tegenwoordig hebben veel weg van deze zelfde manier van tentoonstellen en het bewust zijn van het elimineren van de buiten wereld.
Een galerie of museum is gebouwd volgens regels die net zo streng zijn als voor het bouwen van een middeleeuwse kerk. De buitenwereld mag niet naar binnenkomen dus vaak zijn ramen dichtgemaakt. De muren zijn wit en het plafond dient als bron van licht. De houten vloeren zijn zo opgepoetst dat je een zuivere klik hoort als je loopt en de vloerbedekking nemen je voetstappen weg. In deze context wordt zelfs de prullenbak een angstaanjagend object, net zoals de brandslang in een modern museum bijna een esthetisch object wordt. Modernisme dient als een omzetting van de waarneming. een witte kunstmatige ruimte die gewijd wordt aan de technologie van esthetiek. Kunstwerken hangen om bestudeerd te worden onaangeraakt door de tijden heen. Kunst bestaat eigenlijk door de eeuwigheid van het tentoonstellen.
Graftombe Toetanchamon met de voorkamer (links), de grafkamer (midden) en de schatkamer (rechts).
Altamira grotten spanje
De witte kubus is een overgangs device dat probeert het verleden te verwijderen en tegelijkertijd de controle van de toekomst wilt vangen. Waarmee de zogenaamde transcendentale vormen bereikt wordt. Het probleem met transcendentale principes is dat er per definitie wordt gesproken over een andere wereld en niet deze. Het is deze andere wereld, of de toegang van de andere wereld die de witte kubus vertegenwoordigd. Het is als plato’s visie van een hogere metafysische (bovennatuurlijk) kalmte, verzwakt en abstract als wiskunde, is het volkomen losgekoppeld van de menselijke ervaring hier op aarde. Het wordt weinig erkend dat dit aspect van platonism wat te maken heeft met de manier van modernistisch denken en vooral als een verborgen controlerende structuur achter de moderne esthetiek is. Het heeft een nieuw leven gekregen (belangstelling) als compensatie voor de verminderde invloed van religie, maar ten onrechte wordt onze culturele de aandacht van de abstractie van wiskunde het idee van de pure vorm wordt gedomineerd door de esthetiek en ethiek van daar uit is het idee van de witte kubus is ontstaan. REST VERTAAL STUK J
De witte kubus uit de traditie van de westerse ezel schilderingen. Een andere manier van kijken, de anti-formalistische traditie. Duchamps installaties 1,200 coal bags 1983 en mile of string 1942 stappen voor eens en altijd buiten het kader van het schilderij en wordt de galerie ruimte de basis voor de kunst. De jaren na Duchamp's werken is er niet veel bereikt om de barrières van de traditie te scheiden. Een aantal kunstenaars hebben geprobeerd deze dialoog door te laten gaan. Zoals Yves Klein bijvoorbeeld, hij vertoonde een lege galerie genaamd The Void 1985 kort daarna reageerde Armen met een expositie The Full ( Le Plein ) 1960 waar mee hij een tegenstelling van Klein's werk aandraagt van een transcendentale ruimte dat de wereld is. Maar vult deze zelfde galerie ruimte met afval van de vloer tot plafond en van muur naar muur. Andere kunstenaars als Michael Asher en James Lee Byars gebruikte ook de lege expositie ruimte als hun primaire materiaal in verschillende werken.
Duchamp | 1,200 coal bags 1983
Duchamp | Mile of string 1942
Over half a century ago in Paris, Yves Klein created the first public display of invisible art: an empty white-walled room filled with what he called ‘immaterial pictorial sensibility.’
Arman | The Full (Le Plein) 1960
Michael Asher Voor bijna 40 jaar moedigt Michal Asher musea en kunstgalerijen aan om de logica van hun organisatorische en architecturale constructies te vraag te stellen
James Lee Byars | The death of James Lee Byars 1994 The Death of James Lee Byars' is een performance van James Lee Byars, waarin hij zijn eigen dood orkestreert in een kamer compleet bekleed met bladgoud. De kamer werd voor het eerst gemaakt in 1994 te Brussel, ter gelegenheid van een tentoonstelling in de Galerie Marie-Puck Broodthaers. Byars, gekleed in een gouden pak ging op de grond liggen, waardoor hij als het ware één werd met de kamer en zodoende zijn eigen dood in scène zette.
Door een verandering in onze cultuur ontstond er een belangrijke verschuiving in de vormgeving van de ruimte voor kunst, ook de fashionable manier van het tonen van kunst kreeg een belangrijke functie.
PLAATSING KUNSTWERK
Met veranderingen in schaal veranderd de reactie van het bijzondere naar het algemene. De aarde gezien vanuit bijvoorbeeld een ruimtevaartschip is eerst de plek waar je vandaan reist daarna wordt het een horizon daarna een strandbal en grapefruit een golf bal een ster. De waarde wordt anders door de schaal. De historie van moderne kunst is ook veranderd door de manier hoe we er naar kijken. We hebben nu een punt bereikt waarbij we eerst de ruimte zien en daarna het kunstwerk pas. De ideale galerie ruimte trekt alle signalen weg die tegenspreken met het feit of het kunst is. Het werk wordt van alles weg gehouden wat kan afleiden voor afbreuk van het werk zelf. Door dit gesloten systeem ontstaat er een eigenwaarde bijvoorbeeld de heiligheid van een kerk, formaliteit van een rechtszaal en het mystieke van een laboratorium samengevoegd met met chic design om zo een unieke ruimte te creëren voor esthetiek. Deze ruimte is zo krachtig dat wanneer het kunstwerk zich buiten deze ruimte bevind het in een seculiere status kan vervallen. Omgekeerd kunnen dingen kunst worden wanneer er in de ruimte een krachtige focus ligt op kunst. Vaak worden kunstwerken ter discussie gesteld of het kunst is een veel gehoorde vorm van academische modernisten is dat het idee achter het werk interessanter is dan het kunstwerk zelf. De heilige waarde van de ruimte wordt duidelijk net zoals de wetten van het modernisme. Wanneer modernisme ouder wordt, wordt de context de inhoud. Deze vreemde omkering vind ook plaats wanneer het werk in de ruimte wordt toon gesteld want deze past zich aan an de regels die de tentoonstellingsruimte heeft.
William Anastasi | West Wall, dwan main gallery, 1967
William Anastasi fotografeerde de lege galerie ruimte bij Dawn main gallery. Hij meet de muren van boven naar beneden en links naar rechts, de plaatsing van de stopcontacten en de ruimte in het midden. Hij zeefdrukte deze data en maakte het doek iets kleiner dan de muur. Waardoor de muur bedekt werd met een afbeelding van die zelfde muur. De muur levert een kunstwerk op dat een dialoog aangaat met het oppervlak, muurschildering en de muur en dit staat weer centraal in het modernisme. Toen de zeefdrukken van de muren af kwamen werd de muur een soort van ready-made muurschildering dat maakte vanaf toen iedere andere expositie anders.
Frank Stella | Installation view 1964, courtesy Leo Castelli Gallery, New York
Wat dit werk van Frank Stella zo interessant maakt is de manier van hoe hij het in de ruimte heeft geplaatst. Je ogen zoeken door de kunstwerken automatisch voor de grenzen van de muur. Stella's werken snijden de interne logica af door het werk te buigen of af te snijden. De manier hoe ze zijn op gehangen was een onderdeel van de esthetiek en ging samen met de vormen die Stella had gemaakt. Het breken van de rechthoek (schuin laten lopen) veranderde autonomie van de muur. Het veranderde het concept van de ruimte. Het ondiepe beeldvlak van de witte muur is hier door veranderd, hiermee was 1 van de 3 grote krachten die een galerie ruimte heeft veranderd en overgebracht naar de context van kunst.
INSPIRATIE
Monochrome Volumes (2007) by AVPD Monochrome Volumes consists of 4 identical cubic wooden boxes fixed side by side to a wall. Each box has a surface measure of 70 x 70 x 70 cm. The bottom, top, and the sides of the surfaces of boxes are painted with a nonreflecting white grounder. The front of each box is sealed with a 3 mm transluscent acrylic sheets. The inside walls of the boxes are covered with white boards on the top, bottom, sides and on the back. The inner volumes of the boxes are individually set apart because the back board inside each box is fixed in different distances to the front acrylic fronts creating four differentiated inner volumes. A special phenomena occurs by the use of the translucent acrylic fronts on the boxes with variable inner spaces. The acrylic refracts the light (natural sun light, artificial or a combination) that naturally shines through it, throws it into the inner space of the box as a diffuse light. Not being able to see the inner space of the box, the viewer perceives a reflection of its volume in the acrylic in the form of a two dimensional, vibrant, monochrome spatial surface.
Dum-dum, 2008 by Pierre Labat.
JONATHAN MONK
Broken Opposites, 2010
Combining Robert Morris’ Box With the Sound of Its Own Making with Baudrillard’s writing on the art auction this sculpture exists in eternal transactional flux. It is a physical sculpture that is perpetually attempting to auction itself on eBay.
Every ten minutes the black box pings a server on the internet via the ethernet connection to check if it is for sale on the eBay. If its auction has ended or it has sold, it automatically creates a new auction of itself.
If a person buys it on eBay, the current owner is required to send it to the new owner. The new owner must then plug it into ethernet, and the cycle repeats itself.
Holger Lippmann
packing BOX 01 is realizes using a packing algorithm to generate different square packing vector files via processing.
later on build up of a plywood box of 4 layers 4mm plywood and the laser cutting of each side and the removal of the non clued parts.
32 x 32 x 32 cm, plywood 2012/2013
Thomas Freiler - Graukeil/Grayscale, 3D Rendering, 2009 Een tentoonstelling als experimentele opstelling waarbij de foto geeft informatie over zichzelf en als een verzameling en argumentatie zelf ondervraagd reflecterend . Thomas Freiler benadert het medium aan de ene kant aan de kant van hun wetenschappelijke voorwaarden en instrumentale constructies en ten tweede op het gebied van het gebruik en de context . Foto regelingen en juxtaposities thematiseren elementaire fotografische parameters of fotografische weergave in de analoge en digitale domein , maar ook de voorwaarden en de impact van de ontwikkelingen en standaardisatie van fotografische technieken op concrete beelden. De media is zoals altijd veel op haar beurt in de formulering van de boodschap , en Freiler verder met deze alfabetten van de fotografie , traditionele en nieuwe , hedendaagse beelden uit elkaar
Larry Bell 6x6x4-D,A 1995, four 12mm glass panels coated with nickel-chrome, 6' x 6' x 1/2" Installation: Galerie Montenay, Paris 1995 ‘Visibility depends on the action of the visible bodies on light. Either a body absorbs light, or it reflects or refracts it, or does all these things.’ The Invisible Man, H G Wells (1897)
Evan Roth Gold (Graffiti Analysis Series) Acrylic 28cm x 19cm x 19cm Paris 2011
WITTE KUBUS
wax
YOUTUBE
wasted 8 hours on this [1]
Lasercutting ice
ICE
Kitty Kraus, Untitled, 2008 Courtesy of The artist and Galerie Neu, Berlin
Her series in ice, for instance, begins with a large, frozen block of ink and water and often features a light bulb and cord extending from the centre. The light is turned on, and its heat slowly begins to transform the ominous black block of ice in which it is set. Eventually, what begins as minimal plinth of frozen water becomes an abstract puddle, raising questions about the work’s essential form. It is neither a cube of ice nor an ink-stained floor. Instead the real work is something intangible and impermanent. It is simply the act of creation.
All Ice Records is a Norwegian independent record company. All Ice Records exclusively releases music played on instruments made from ice
In Thaw(2004) an empty swimming pool, a large mass of black, volcanic, basalt street bricks is interlaced with bricks of white ice. The cube will fall prey to entropy over the course of approximately 8 hours. The ice bricks fuse together and hold on to the bricks as long as possible, causing the structure to warp and sway pendulously before collapse. The brick cube rests on a steel table and hovers over a mirror, which floats above the floor. The mirror has microphones attached to it, which pick up the stochastic dripping of water and is amplified in the space, counting off the time between collapses. Both projects by Chris Musgrave.
Vinyl, 2006. The ice tray of a record by Lyota Yagi.
[2] filmpje
Boris Dornbusch, Volvic Evian Vittel, 2011
Guido van der Werve, nummer acht: everything is going to be allright, 2007
Nummer acht: everything is going to be alright shows van der Werve crossing the frozen Gulf of Finland, followed by a meter-high icebreaker that splits the ice behind him dangerously.
For nummer negen: the day I didn’t turn with the world, the artist stood on the point in the Arctic around which the Earth rotates and turned in the opposite direction for twenty-four hours.
